Ψυχική Ανθεκτικότητα στην εποχή του κορωνοϊού

Ψυχική Ανθεκτικότητα στην εποχή του κορωνοϊού

Μέσα από κάθε χάος προκύπτει η νέα τάξη πραγμάτων. Σίγουρα ζούμε σε κατάσταση χάους όπου η ανασφάλεια και ο φόβος επισκιάζουν την καθημερινότητα μας. Ένα χάος το οποίο επηρεάζει σε πολλά επίπεδα την ζωή μας. Από την υγεία μας για τον κίνδυνο της ασθένειας, μέχρι το οικονομικό πλήγμα και από τον εγκλεισμό στο σπίτι μέχρι την αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Η αβεβαιότητα σε όλο της το μεγαλείο και το μεγαλύτερο ερώτημα βρίσκεται στο πως μπορώ να επεξεργαστώ όλα αυτά;

Αν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στο πρόσφατο παρελθόν μας λίγα χρόνια πριν μας επηρέασε η μεγάλη οικονομική κρίση. Στη μικρή μας Κύπρο το 1974 η τουρκική εισβολή ταρακούνησε το σύστημα του λαού με τις πληγές από την απώλεια ανθρώπινης ζωής, περιουσίας και της προσφυγιάς. Ιστορικά ο κάθε λαός έχει τη δική του σημαντική ιστορία να διηγηθεί αλλά και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ώθησαν τους ανθρώπους σε νέα τάξη πραγμάτων. Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε πως οι άνθρωποι που δεν είχαν τέτοια εξέλιξη κατάφεραν να προχωρήσουν και να δημιουργήσουν ξανά πολιτισμό.

Αδιαμφισβήτητα ο νέος ιός σαρώνει στο διάβα του και καθημερινά προσηλωνόμαστε μπροστά από τις οθόνες μας για να ενημερωθούμε και το κυριότερο να δούμε τον νέο αριθμό κρουσμάτων και τον νέο αριθμό θυμάτων. Νιώθουμε πολύ μικροί και αδύναμοι σε όλον αυτόν τον τεράστιο εχθρό που θυμίζει το τσουνάμι που έπνιξε τους ανθρώπους. 

Όμως η δύναμη ακόμη βρίσκεται στα χέρια μας. Ενώ εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην ανεύρεση του εμβολίου που θα κατανικήσει τον ιό παράλληλα και ο καθένας από εμάς συμβάλει στη μη εξάπλωση του. Η μεγαλύτερη δύναμη μας είναι η εσωτερική μας φωνή που καλεί στην επιβίωση και αυτό που φωνάζει είναι να βάλουμε την αντίσταση μας για να παραμείνουμε σπίτι.  Οι μεγαλύτερες μάχες ιστορικά έπεσαν στα πεδία πολέμου με τη μεγαλύτερη διαφορά σήμερα η μεγαλύτερη μάχη να δίνεται στο σπίτι μας. Η ασφάλεια και η υγεία μας ενισχύονται όταν και εφόσον μείνουμε σπίτι μαζί με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που προκύπτουν από την κατάσταση. 

Σκέφτομαι πως το σπίτι μοιάζει με κλουβί παρά με εστία ασφαλείας για πολλούς. Ας κοιτάξουμε όμως κατάματα και τη θετική πλευρά. Σε όλες αυτές τις ημέρες που θα παραμείνουμε στο σπίτι μας είναι μια ευκαιρία να σκεφτεί ο καθένας μας τι πραγματικά σημαίνει η υγεία του και ποιους ανθρώπους έχει γύρω του. Είναι ο χρόνος να επενδύσει ο καθένας μας στις σχέσεις, οι οποίες είναι σημαντικές. Είναι ο καιρός να ξαναδούμε κατάματα τη ζωή μας στα μάτια και να την προγραμματίσουμε χωρίς να παραβιάζουμε τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο. Είναι ο χρόνος που πάντα είναι ο σημαντικός και φεύγει γρήγορα μπροστά από τα μάτια μας αλλά τώρα μπορούμε να τον αντικρύσουμε κατάματα και να τον αξιοποιήσουμε. Είναι ο καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας σε σχέση με τα υλικά αγαθά και να δώσουμε χώρο στο είναι μας και όχι στο είναι μας μέσα από τη βιτρίνα.  Είναι ο χρόνος να νιώθουμε ότι αναπνέουμε από ένα καθαρότερο αέρα.

Είμαστε άνθρωποι και ο άνθρωποι εξελίσσονται. Όπως προαναφέρθηκε  μέσα από κάθε ιστορικό γεγονός τιμάται η μάχη των ανθρώπων στον αγώνα για επιβίωσης. Αυτόν τον αγώνα τιμούμε μένοντας σπίτι. Για τη δική μας εξέλιξη, για τη δική μας επιβίωση.

Σας αφήνω με μια όμορφη ιστορία από τον Χόρχε Μπουκάι που μας θυμίζει την αξία του γιατί δεν παραδινόμαστε σε όσα μας συμβαίνουν. 

« Όταν ήμουν παιδί μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο τσίρκο. Μετά την παράσταση ο ελέφαντα βρισκόταν αλυσοδεμένος συνεχώς σε ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Το ξύλο ήταν μικροσκοπικό και ήταν σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και σκληρή μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμη του θα μπορούσε εύκολα να ελευθερωθεί και να φύγει. Αλλά γιατί δεν το σκάει; 

Η αληθινή απάντηση βρίσκεται σε αυτό. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σε ένα παρόμοιο ξύλο από ότι ήταν πολύ πολύ μικρός. Όσο ήταν μικρός δοκίμασε να φύγει, πάλεψε αλλά παρόλες τις προσπάθειες του δεν τα κατάφερε. Ώσπου μια φρικτή μέρα, για την ιστορία του, το ζώο εγκατέλειψε και παραδέχτηκε την αδυναμία του. Η απόδειξη της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννηση του είναι χαραγμένη στη μνήμη του και το χειρότερο είναι πως ποτέ δεν αμφισβήτησε αυτή την απόδειξη.»  

Κατερίνα Μιχαήλ

Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Συμβουλευτική Ζευγαριών, Κοινωνιολόγος, EFTA / ECP

Συνεργάτης Συστημικού Ινστιτούτου  Κύπρου